වාරු නැතුවම වැහැරිලා

කිරි පිරී බර වී තිබූ
දෙතන ඇත දැන් වැහැරිලා
මුව තියාගෙන ඉරූ දරුවන්
සමුදුරේ ඉම නැවතිලා

සදා කරගැට ආපු දෑතත්
වාරු නැතුවම වැහැරිලා
නොමැකෙනා සේ ඇඳුනු පැල්ලම්
මතකයන් වේ තනි මකා

මෑවූ සහසක් හීන හැබැහින්
කොහේ හෝ ඇත ඉටුවෙලා
දෑස් අභියස දැකිය නොහැකියි
පවක් මගෙ ඉස්සර වෙලා

මගෙ රජානෝ මාව හැරදා
මරුව සමඟින් ගියපු දා
දැනුන දුක සාගරේ පරදා
තවම හදවත කකියනා

බුදුන් පෙන්නූ පළමු සත්‍ය
මංම නොවෙදැයි හිතෙන වාරය
කඳුළු තව නෑ හෙලූ තරමට
ජීවිතේ හැමදාම තාරය

නෝනා මහතුනි මේ හිඟන්නී
අහර පිඬකට අත පාන්නී
පුතුන් දෙවියන්ගෙන් යදින්නී
රියන් හතරයි උරුම වන්නී